Since the day it opened its doors, De Lellebel has been the meeting place in Amsterdam for everyone who does not label themselves with the traditional gender labels ‘man’ and ‘woman’. On Sunday the 8th of junesomething unique happened at De Lellebel: an international famous & infamous artwork has been donated to this special place.

A photo collage inspired by Botticelli’s work The Crucifixion of Christ will be revealed in the presence of the artist, Martijn Crowe.

The untitled collage is a controversial artwork. Exhibitions displaying it were forced to close in Brazil, Thailand and Argentina. In this work, Crowe uses nude models from around the world; of all genders and ages. In Boticelli’s painting we see a suffering Jesus on the cross. Crowe has replaced Christ with an inviting transgender: Symbol for diversity. A diversity many religions preach, but don’t practice!

This is one of the many artworks Crowe, together with The Faketory art studio, has produced over the last years in his fight for the visibility of people who do not fit within the general standards in their country, and that their society tries to hide.

Speech by Martijn in Dutch

8 juni 2014 16.00 uur Vernissage in de Lellebel

Overhandiging door Martijn Crowe

Vroeger, toen ik nog jong was, had je het café van ome Piet, of het café van Tante Neel. Rooie dikke tafelkleden met diepe kringen erin, veel bruin en altijd dezelfde gasten; een stamkroeg werd dat genoemd. Dat Café was niet bedacht, dat was zo vergroeid met zijn omgeving. Alsof het er al eeuwig was en eeuwig zo zou blijven bestaan. En tante Neel was duidelijk de baas en eigenaar, ze ging nooit op vakantie en stond altijd zelf achter de bar. Haar Café was haar lief en haar leed en zonder haar werd het Café een leeg ding.

Tegenwoordig heb je investeerders, die graag een leuk conceptje neer zetten. Dat gaat als volgt, er wordt eerst een marktonderzoek gedaan, wat is de populatie die naar een gelegenheid gaat, hoeveel geld hebben ze en wat gaan ze gebruiken.

Dan wordt er een centraal gelegen locatie gehuurd en een designer ingevlogen. Die krijgt de specificaties: dit is de doelgroep, dit is het budget en dit zijn de doelstellingen. Binnen deze parameters maakt de designer een leuk en vooral muzak achtig ontwerp, volgens de psychologische wetten die hij geleerd heeft op zijn HBO opleiding. Zachte kleurtjes, lekker hoog, veel glim glim en spiegels. Dan worden er werkstudenten als bediening ingehuurd, die net zoveel affiniteit met de locatie en het publiek hebben als een slak met de vrachtwagen die over hem heen dendert. Ze werken, arbeiders die later duurbetaalde baantjes krijgen. De investeerders komen hooguit een keer kijken als ze in de buurt zijn.

Wat je met dat laatste bereikt: leegte, maar wel lekker verdienen. Er komt inderdaad veel publiek op af. Ik vraag me alleen soms af of ze niet ergens een fabriek hebben staan voor meer van hetzelfde mensen, ze lijken sprekend op elkaar en zijn vooral theatraal, alle gesprekken en alle gebaartjes zijn tot in de puntjes bedacht. Met het juiste gebral op het juiste moment daarbij.

Wat tante Neel en ook Hans bereiken is het tegenovergestelde. Een plek waarover ze tot in New York lullen en een ruimte die aan zijn eigen chaos en die van Hans ten onder gaat: als Hans zich niet lekker voelt, gaat het niet met de Lellebel en jatten ze de kassa leeg en als Hans zich goed voelt, loopt het als een speer.  De Lellebel is een authentieke plek, waarvan er in Amsterdam nog maar een paar zijn en op een hand te tellen. En het publiek dat Hans trekt hoort bij tante Desiree zoals een aanbidder bij zijn grote liefde.

Er is geen waardering bij de snelle jongens voor dit soort liefde en chaos. De Starbucks aan de overkant, die heeft de toekomst. Voor mij wel, voor mij is het een kunstwerk dat al 20 jaar leeft en als een icoon bij het Rembrandtplein ligt. En het is kunst met een grote K. Het is nooit af en het heeft iets te vertellen. Aan al die mensen die weten hoe het zit met gender bijvoorbeeld. Het is een politiek statement om een wereld te redden die continue ten onder dreigt te gaan aan het grote gelijk van de moral majority. Hans en de Lellebel passen niet in de plannen van meneren Rutte en  Samson en hun verdienmodel en daarom is elke dag dat Hans en de Lellebel  bestaan een groot succes. Als het aan de moral majority en de snelle investeerders ligt komt hier zo snel mogelijk een leuk conceptje met een lekker hapje en een oppervlakkig drankje.

Hulde aan Hans en zijn eeuwige strijd om dan maar authentiek ten onder te gaan.

Hulde aan de zwaan die eeuwig zal sterven maar nooit dood zal gaan. Dat de Remake van de Boticelli mag bijdragen aan zijn faam en naam.